Mijn verhaal

Ik ben al sinds dat ik 18 jaar ben in en uit de GGZ geweest. Ze snappen mij niet hield ik mij vooral voor. Maar erger nog: ik snapte vooral ook mezelf niet. Waarom kon ik niet gewoon gelukkig zijn? Of überhoubt 'gewoon' zijn?!

Maar wat is gewoon? Gelukkig had ik altijd sport of dans om mij een beetje uit de diepte te halen en mij uit te kunnen leven. Het was mijn lust en leven en het gaf mij houvast. Tot ik echt thuis kwam te zitten. Wat was er nou weer aan de hand?

Uiteindelijk kwam er geen uitslag, alleen ME (myalgische encefalomyelitis) of ook wel Chronische Vermoeidheid Syndroom genoemd. Het is vooral een hele vervelende en onbekende ziekte die komt door al het andere uit te sluiten. In ieder geval zorgt het ervoor dat je na geringe activiteit al moe bent. En dan niet moe van o ik moet even op de bank liggen voor 5 minuten en dan gaat het weer. Nee moe als in ik moet 3u slapen als ik op een terras geluncht heb.

Mensen kijken mij vaak aan als ik dit zeg van, waar heb je het over? Je doet toch van alles? Ja gelukkig heb ik jaren van stabiliteit gehad. Stabiliteit waarbij ik kan functioneren en leuke dingen doen. Helaas is het niet altijd zo gemakkelijk. En voordat ik hier kwam heb ik vele struggles en vele moeilijkheden gehad.

Ik heb sinds die diagnose eerst hard aan mijzelf moeten werken, zowel fysiek als mentaal. Toen ik weer functioneerde, ben ik blijven werken aan mijzelf en heb ik mij opgewerkt tot Personal Trainer, omdat dit nog steeds mijn passie is. Maar ook omdat ik er heilig van overtuigd ben dat sporten goed is voor iedereen. Op welk niveau dan ook, bezig zijn met je lijf haalt je even uit je hoofd. Want geloof mij, dat kunnen twee verschillende dingen zijn in onze westerse wereld.

Uiteindelijk werd ik toch ingehaald door mijn mentale struggels. Het bleek dat  de dingen uit mijn jeugd toch zo heftig waren dat ik eigenlijk PTSS en een eetstoornis bleek te hebben. Naast de depressies waar ik in en uit kwam door de jaren heen. Ik was wel blij met deze diagnoses, want nu kon ik eindelijk hulp krijgen.

Ik hield mij in alle therapieën sterk door een richting vast te houden. Een richting kiezen waar ik mijn leven naar wilde ontwikkelen en/of waar ik mij persoonlijk naar wou ontwikkelen. Hoe kon ik mezelf zijn? Hoe kon ik echt ik zijn en weer genieten van het leven?

Na het overkomen van deze struggles en een diagnose ADD verder, heb ik dan toch eindelijk het walhalla gevonden. Mijn walhalla. En dit betekent niet dat de valkuilen er niet meer zijn, of dat ik ieder moment van iedere dag gelukkig ben. Dit betekent dat ik kan zijn. Dat ik mezelf niet meer probeer te verstoppen en connectie mag hebben met anderen.

Ik heb nog steeds dingen waar ik soms tegenaan loop, maar met de handvaten die ik onderweg heb geleerd, ben ik in staat om deze te tackelen en weer verder op weg te gaan. 

Op weg naar nieuwe dromen.